PRAWO CYWILNE

Wezwanie do zapłaty z reguły opatrzone jest przymiotem „przedsądowego”, więc sama jego nazwa wskazuje, że niedostosowanie się do wezwania do zapłaty spowodować może skierowanie sprawy na drogę sądową. 

Przede wszystkim istnieje odpowiedzialność kontraktowa uregulowana w art. 471 KC, w myśl której dłużnik zobowiązany zostaje do naprawienia szkody wynikającej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, jakie zostało wyszczególnione w umowie. Poszkodowany może także rozwiązać umowę oraz domagać się wynikających z tego zwrotu poniesionych kosztów. Nie wszystko musi się jednak kończyć sądem – zawsze warto dążyć do polubownego rozstrzygnięcia sprawy, nawet w drodze ugody sądowej lub przed mediatorem.

Aby sąd uwzględnił wniosek o upadłość konsumencką, należy wykazać, że dłużnik popadł w stan niewypłacalności. Niewypłacalność następuje wtedy, gdy dłużnik zalega z wykonywaniem zobowiązań pieniężnych dłużej niż 3 miesiące. Związane jest z tym domniemanie faktyczne, które może zostać jednak obalone – dlatego na dłużniku spoczywa obowiązek udowodnienia, że stał się niewypłacalny i nie może dalej wykonywać swoich zobowiązań.

Bezpodstawne wzbogacenie jest zobowiązaniem pozaumownym, czyli takim, które powstaje ze względu na zaistnienie innych okoliczności niż zawarcie umowy między stronami. Stosując się do definicji legalnej z art. 405 Kodeksu cywilnego instytucja ta polega na osiągnięciu korzyści majątkowej bez podstawy prawnej kosztem innej osoby.

Niezgodne z prawem jest usunięcie z lokalu lub nieruchomości kobiet w ciąży, dzieci, osób niepełnosprawnych, obłożnie chorych, emerytów i rencistów oraz bezrobotnych. Nawet jeśli zachodzi przesłanka nieposiadania tytułu prawnego do lokalu nieruchomości, przepisy związane z eksmisją nie dotyczą osób należących do powyższych grup.

Zniesienie współwłasności nieruchomości można zrealizować poprzez sporządzenie aktu notarialnego lub zawarcie ugody między współwłaścicielami. Konieczne jest zgromadzenie wszystkich wymaganych dokumentów, takich jak umowy kupna-sprzedaży, oraz uregulowanie wszelkich zobowiązań finansowych związanych z nieruchomością. W przypadku, gdy współwłaściciele nie są w stanie dojść do porozumienia, może być konieczne skierowanie sprawy do sądu, który podejmie decyzję w sprawie podziału lub sprzedaży nieruchomości.

Służebności jako ograniczone prawa rzeczowe, mają za zadanie zwiększenie użyteczności jednej nieruchomości kosztem tej obciążonej. Dotyczy to służebności gruntowych i służebności przesyłu. Szczególnym rodzajem są służebności osobiste, które polegają na obciążeniu nieruchomości w celu zaspokojenia potrzeb innej osoby fizycznej niż właściciel. Przykładem takiej służebności może być służebność mieszkania. 

Zasiedzenie jest instytucją związaną z dawnością, czyli polegającą na utracie, osłabieniu lub nabyciu prawa wskutek upływu czasu i zaniechania działania osoby uprawnionej. W prawie polskim rozróżnia się zasiedzenie w dobrej wierze oraz w złej wierze. Zasiedzenie nieruchomości w dobrej wierze dokonuje się po upływie 20 lat, natomiast do zasiedzenia w złej wierze musi upłynąć 30 lat.

Roszczenie posesoryjne służy ochronie posiadania na drodze sądowej. Jeśli dokonano naruszenia posiadania, a nie są możliwe do zastosowania środki obrony koniecznej w celu przywrócenia stanu poprzedniego, można wystąpić do sądu właśnie o przywrócenie stanu poprzedniego i zaniechanie dalszych naruszeń. Warunkiem jest to, ażeby możliwe być ustalenie faktycznego posiadania – trudności pojawiają się w kwestii współwłasności, np. w przypadku majątku wspólnego małżonków. 

Rzecz wspólna to rzecz, której własność przypada kilku osobom. Współwłasność charakteryzuje się niepodzielnością – a więc każdy współwłaściciel włada daną rzeczą w takim samym zakresie.  Zarząd rzeczą wspólną może dzielić się na czynności wchodzące w zakres zwykłego zarządu jak i wykraczające poza ten zakres. Do czynności zwykłego zarządu wymagana jest zgoda większości właścicieli, zaś do czynności przekraczających zwykły zarząd – np. zbycie danej rzeczy – potrzebna jest jednomyślna zgoda współwłaścicieli.

Ubezwłasnowolniona całkowicie może zostać osoba, która nie jest w stanie kierować swoim postępowaniem, a dzieje się to na skutek choroby psychicznej, niedorozwoju umysłowego lub innego rodzaju zaburzeń, w szczególności pijaństwa lub narkomanii. Przesłanki do ubezwłasnowolnienia częściowego są tożsame, różnicę stanowią skutki takiego orzeczenia. Ubezwłasnowolniony częściowo może bowiem dokonywać zwykłych czynności prawnych życia codziennego, zaś do tych poważniejszych potrzebuje zgody kuratora.

Posługując się przykładem osoby uzależnionej od alkoholu, to na przymusowe leczenie skierowana może zostać osoba, której uzależnienie powoduje rozpad życia rodzinnego, demoralizację małoletnich, zakłóca spokój i mir domowy, porządek publiczny czy naraża na straty pracodawcę chorego. Jest to uregulowane w ustawie o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.

Brak jednoznacznej definicji dóbr osobistych, jednak pokusić się można o wyinterpretowanie jej z art. 23 KC. Są to więc dobra niemajątkowe przysługujące, każdej osobie fizycznej oraz prawnej, które pozostają pod ochroną prawa. Ustawodawca podaje, że przykładem takich dóbr jest przede wszystkim cześć (dobre imię), zdrowie, wolność, wizerunek bądź tajemnica korespondencji.

Mówiąc w największym skrócie, odszkodowanie zazwyczaj odnosi się do rekompensaty finansowej za rzeczywiste straty materialne (za wyrządzoną szkodę), podczas gdy zadośćuczynienie dotyczy rekompensaty za doznane szkody w sferze niemajątkowej, takie jak cierpienie psychiczne czy naruszenie dóbr osobistych (za krzywdę). W wielu sytuacjach, zwłaszcza w sprawach odszkodowawczych, obie formy świadczeń mogą występować jednocześnie.

Tak. Dopóki nie udowodni się, że czynność prawna została dokonana pod wpływem błędu czy podstępu, wywołuje ona skutki prawne. Oznacza to nieważność względną, która uzależniona jest od wykazania, że wystąpiły okoliczności wypełniające przesłanki z przepisów o wadach oświadczenia woli.